Udar na crkvu

Crkva Graèanica (Foto: Ljuba Rankovic)

U „Politici” od 22. januara čitamo o lecima koji su osvanuli u Valjevu na dan Sv. Jovana, krsne slave episkopa Lavrentija, u kojima ga napadaju, odnosno - kako reče vaš novinar - „iskazuju svoje neslaganje sa vladikom”. Zar pravoslavni Srbi nisu mogli da odu kod svog episkopa i usmeno mu iznesu ono u čemu se ne slažu sa njim? To bi bilo dobronamerno, bratski i hrišćanski. Pisanje letaka protiv jednog episkopa ne svedoči o dobronamernosti autora.

Episkopa Lavrentija znam lično, i ne samo to. Tokom petnaest godina u Nemačkoj kod vladike sam se ispovedala, dobijala tajnu pričešća i od njega sam mnogo naučila. Putujući vozom po Nemačkoj, vladika je u časopisu državne železnice pročitao članak o prodaji kompleksa zgrade sa baroknom crkvom u Himelstiru kraj Hildeshajma. Prekinuo je putovanje u toj varošici i taksijem se odvezao do opštine u Himelstiru. Izrazio je želju da zgrade otkupi. Upitan da li ima novca (250.000 DM), episkop Lavrentije je odgovorio: „Novca nemam, ali imam potrebu da u Severnoj Nemačkoj podignem pravoslavni centar!” Opština mu je obećala 30.000 DM, ako gde pronađe ostalih 220.000 hiljada. Nakon nekoliko dana, vladika se vratio sa potrebnim novcem i isplatio opštinu Himelstir. Novac nije dobio od onih koji su nedavno pisali letke. Polovinu sume srpskoj crkvi poklonila je Rimokatolička epahrija u Hildeshajmu, a drugu polovinu Protestantska crkva.

Kada je predsednik opštine Himelstir doneo tapiju da preda vladici, zatekao je „monaha” kako zasukanih rukava betonira pod u hodniku zgrade. Na pitanje gde je vladika, Lavrentije se nasmešen okrete: „Ja sam!” Seosku delegaciju to je veoma iznenadilo, jer njihov biskup tako nešto ne bi radio. Odmah su kod vladike Lavrentija zatražili blagoslov, da oni sa svojim seljacima, subotom i nedeljom po podne urade sve zidarske i molerske radove.