Sa štitom ili bez njega

Posle velike oktobarske pobede iz poslednje godine prošlog veka, deo Demokratske opozicije Srbije, stacioniran u Boru, gradu bakra i zlata, zauzeo je mukom stečena, zaslužena mesta i pozicije u vrhovima svih delova društva. Organizatori masovnih pobuna i dugačkih kolona iz zimskog perioda 1996. i 1997. godine su, posle briljantne pobede na septembarskim lokalnim i saveznim izborima 2000, a zatim i decembarskim republičkim, stali na čelo Skupštine opštine Bor, zatim Rudarsko-topioničarskog basena i, razumljivo, preuzeli komandovanje u oblasti tako važnoj po svaki sistem kao što je informisanje.

Panorama Bora (Foto: Ljuba Rankovic)

U Boru je sistem informisanja počeo da se razvija 1947. godine, kada je osnovan fabrički list Koletkiv, pa je dugačka tradicija zahtevala i odgovarajući odnos novih vlasti prema ovoj značajnoj oblasti. Zato je, još dok je trajala podela rukovodećih mesta u Skupštini opštine, deo elitnih jedinica borskog DOS-a formirao krizni štab, koji je imao zadatak da iz Javnog preduzeća Štampa, radio i film otera socijaliste. Taj posao je veoma uspešno obavljen. Na čelo firme stao je član Demokratske stranke, urednici radija i televizije postali su ljudi koji se nisu kompromitovali u prethodnom režimu, a iz Koletkiva je oteran ortodoksni socijalista. Sve je bilo spremno za početak ubiranja plodova revolucije.

Borske novine su bile jedino nezavisno glasilo tokom svih onih godina patnje, ponosno i javno koračajući zajedno sa kolonama duvača u pištaljku, preuzimajući povremeno teško breme revolucije na prilično nejaka pleća. Za tili čas su zaboravljene godine nepravde, lomatanja po sudovima, stoičkog podnošenja svakojakih udara, pa i dve zatvorske kazne, od tri i šest meseci. Zbog toga su novinari, urednici i direktor bili zadovoljni što se Borske novine nisu našle na pobedničkom putu kojim su trijumfalno prolazili organizatori demokratske revolucije. Niko nas nije dirao i to je bio dobar znak.