Slučaj Novi Sad

Sasvim suprotno od uvreženog, „prašnjavog” (auto)portretisanja Novog Sada kao kulturnog ili duhovnog žarišta cele zemlje (setimo se besmislene sintagme „srpska Atina”), društveni život u njemu je na prilično niskom nivou. To se, pre svega i bez mnogo muke, vidi u njegovim „zapuštenim” medijima, koji bi, po definiciji, trebalo da budu oslonac iliti zamajac socijalnim gibanjima.

Novi Sad, panorama (Foto: Ljuba Rankovic)

Od glomazne, dugogodišnjim raspadanjem i unutrašnjim konfliktima opustošene „državne” radio-televizije, preko privatnih, skaredno neprofesionalnih televizijskih i radijskih kuća, do malobrojnih štampanih medija koji nikako da se izbore za „mesto pod suncem” – svugde se čuje ista priča: o konfliktima, nerešenim odnosima, lošem položaju novinara i profesije... Uzroci za to su dvojaki - koliko subjektivni, toliko i objektivni jer novosadski mediji nikako ne uspevaju da se na tržištu nose sa moćnim prestoničkih informativnim kućama, iza kojih stoji ne samo snažna finansijska potpora već i decenijama stvarana centristička medijska slika. (Ovde treba reći da većina beogradskih štampanih medija u izdanjima za Novi Sad i Vojvodinu imaju nekoliko stranica sa ovdašnjim lokalnim temama, što predstavlja problem za dva novosadska dnevna lista koja izlaze na srpskom jeziku.)

Da svojevrsni paradoks sa početka teksta bude potpun, pozabavila se činjenica da je jedini ovdašnji uspešan „medijski projekat” – magazin „Svet” i njemu pripadajući konglomerat „šljaštećih” izdanja. Osim u činjenici da se oslanjao na decenijsko urušavanje svih vrednosti i propagiranje širokim masama ugodnih niskih kulturnih obrazaca – uspeh ovog „medijskog projekta” treba tražiti i u njihovoj distributivnoj mreži Press International, drugoj po snazi u Vojvodini, koju su stvorili uz podršku pripadnika prethodnog režima i prilagodili svojim izdanjima.